Yetmiş altı yıl önce Makedonya.
Köprülü kasabasının Çeltikçi köyü.
Köyümün şimdiki adı Gorno Orizari.
Orak içi zamanı, ekinler biçildiği için Orak içi deniyor.
Burada doğum günleri belirli zaman terimleriyle bilinir.
Bojik (Noel), Kış yarısı, Orak içi, Bağ bozumu,
Kovanların bozulması gibi…
Makine yok, ekinler orakla biçiliyor.
Temmuz sıcağında çoluk çocuk herkes çalışmak zorunda.
Annem bana hamile ama ona da iş var.
Orakçılara çorbasından tatlısına yemek verme adeti var burada.
Annem evde kalıp yemek yapıyor.
Öğleye doğru eşeğe yükleyip tarlanın yolunu tutuyor.
Bu zamanda, burada doğum öncesi izni yok.
Cefakâr annem karnı burnunda yemek yapıp eşekle tarla
yollarına düşüyor her gün.
Fakir bir aileden varlıklı bir aileye gelin gelmiş ama hiç
de rahat edememiş.
Hayatı hep çalışmakla geçmiş.
Köy yerinde mal çoksa iş de çoktur.
7 Temmuz 1947 günü yine yemekleri hazırlayıp eşeğe
yüklemiş.
Yüklemiş ama birden sancısı tutmuş.
Birini bulup annesi Kadıncık neneme haber salmış.
Kadıncık nenem köyün ve çevre köylerin ebesi.
Annesi Halil neneden öğrenmiş ebeliği.
Kocasının adıyla anılan Halil nene çok iyi bir ebeymiş.
Hıristiyan köylerinden bile gelip doğuma götürülürmüş.
Kadıncık nenem ilk kocasını erken kaybetmiş.
Bu kocasından bir kız bir erkek iki yetimi kalmış.
Ön teker nereden giderse arka teker de oradan gidermiş.
İkinci kocası Adil dedem de erken ölmüş.
Annem ve iki dayım yetimler kervanına katılmış.
Beş çocukla kalan Kadıncık nenem için hayat iyice
zorlaşmış.
Bu yüzden Halil nene ebeliği ona öğretmiş.
Böylece Kadıncık nenem Çeltikçi’nin ebesi olmuş.
Şimdi 93 yaşında olan köyümüzün ulucesi ( ak sakallısı) Tahsin yazıcıer, Ramçe Tahsin agam şöyle diyor; "Anam öyle deydi, seni de Kadıncık nene dünyaa getırtti."
Ramçe Tahsin 1930 doğumlu olduğuna göre Kadıncık nenem bu tarihte ebelik yapıyormuş.
Belli yaşlardaki Çeltikçili kuşağın tamamının ebesi Kadıncık Nenedir.
Çeltikçili bir çocuk görse yüzüne , gözüne bakarak kimlerden olduğunu bilirdi.
O Çeltikçi'nin Kadıncık Nenesiydi.
Köylülerimizden ölünceye kadar saygı gördü.
Bugün de hep saygıyla anılıyor.
Köyümüzde görülen Türkçe güzel isimlerden biridir Kadıncık.
Kadın, Züra (Zühre), Yaşa, Döne, Demir, Durak isimleri de görülür köyümüzde ve diğer Türk köylerinde.
Bu isimlerin derin Türklük köklerimizden geldiğin düşünüyorum.
Yemeklerle yüklü eşeği tarlaya kim götürmüş bilmiyorum.
Kadıncık nenem tetik adımlarla koşmuş gelmiş.
7 Temmuz 1947 öğle vakti Kadıncık nenemin ellerine doğmuşum.
Sekiz yaşıma kadar yaşadığım bu iki katlı evden bir şey kalmamış.
2004 yılında ilk gittiğimde avludaki damın arka duvarını ve çatısının yerdeki kirişlerini görmüştüm.
Evimizin kiremit çatılı, iki kanatlı büyük portasını ( avlu kapısı ) tekrar görmeyi çok isterdim.
Hayvan damı, ev içi (mutfak) ve onun önündeki üzüm
çiğneme teknesi, hepsi hafızamda yaşıyor.
Tamamen yıkılıp sadece arsası kalan evimin yerine son yıllarda betonarme bir ev yapıldı, artık oralar bizim değil.
Yıllarca temmuz ayında gittiğim için bir çok doğum günümü köyümde kutladım.
Bazen Kazovası Topolka deresinin kenarında bazen de Yukarı Çeşme’de kavun karpuz keserek…
Köyümü hiç unutmadım, rüyalarımda gördüm, sokaklarında
dolaştım hep.
2004 yılında dünya gözüyle tekrar görünce köyüm
rüyalarımı terk etti.
Çok ilginçtir köyümü bir daha rüyada hiç görmedim.
Köyümde daha ne kadar doğum günü kutlarım bilmiyorum.
Ama son deme kadar köyüme gitmek istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder